məhcub

sif. <ər.> klas. Utanmış, utanan, utancaq. <Günəş> məhcub və tutqun bir halda yatağına çəkildi. A. Ş.. Səhərlər üfüqlər məhcub qız yanaqları kimi qızarırdı. Ə. M.. Məhcub etmək – utandırmaq. <Qızın> yanaqları qüruba süslər verər, dodaqları gülləri məhcub edər qədər gözəl idi. Ç.. Məhcub olmaq – utanmaq, sıxılmaq, xəcalət çəkmək. Şeytan kimi həqdən bu gün məhcub olan biganədir. Nəs.. O gülgün çöhrə guya sarsılır, məhcub olur hər an. H. C..